Vandaag duiken we in een wereld waar de grenzen tussen fantasie en realiteit vervagen. Zie bijvoorbeeld de afbeelding 'Troon': een kleuter legt teder haar hand op de snoet van een enorme draak. Er is geen sprake van angst, zowel bij het kind als de draak is er vooral vriendelijkheid te zien. Het beeld doet denken aan ‘Game of Thrones’. De titel 'Troon' verwijst daar ook naar. Maar wie zit er op de troon? Wie heeft de macht? Het kind of de draak? Het lijkt erop dat dat niets uitmaakt, hier is geen sprake van een machtsstrijd, alleen van vriendelijkheid en onderling begrip. Zitten ze beiden op de troon?
See you later
En dan hebben we 'See you later': een jong meisje dat een krokodil kust - een moment gevangen in tijd, alsof het uit een ander tijdperk komt. Ook hier weer dezelfde vriendelijkheid, de onbevangenheid van het jonge meisje en de begripvolle glimlach van het gevaarlijke dier. Doet me overigens denk aan een trip door een moeras in het zuiden van de VS. Daar zat een enorme krokodil die door de plaatselijke bevolking liefkozend Cindy genoemd werd. Naar Cindy Crawford, omdat beiden een moedervlek in het gezicht hadden. De vermenselijking van dieren is een cultureel fenomeen dat al tijden bestaat, misschien iets voor een toekomstig blog.
Authentiek?
De beelden hebben een zweem van authenticiteit: het monochroom kleurgebruik zorgt ervoor dat het lijkt alsof de afbeelding oud is, dat trekt ons in een nostalgische sfeer. Tegelijk weten we dat dit niet echt kan zijn, het zijn afbeeldingen van wat wenselijk is, maar wat nooit bestaan heeft. De ongewone vriendelijkheid tussen mens en (mythisch) dier roept iets op bij de beschouwer. Het is een herinnering dat, in een wereld die soms rationeel en voorspelbaar lijkt, er nog steeds ruimte is voor verwondering.
Deze beelden dagen ons uit om na te denken over wat echt is en wat niet. Ze herinneren ons eraan dat, hoewel draken en krokodillen misschien niet naast ons wandelen, de gevoelens die ze oproepen heel echt zijn.
Reactie plaatsen
Reacties